گفت‌وگویی نیمه‌سقراطی با او
محمد رضایی راد
شروع دوباره گاهی یعنی روبه‌رو شدن با چیزی که هیچ نام آشنایی ندارد، اما با حضوری آرام و بی‌وقفه جهان‌مان را از نو می‌چیند: زبان، رابطه، خیال، حتی درک ما از خودمان. بعضی مواجهه‌ها، به‌ویژه اگر در نیمه‌ی راه زندگی اتفاق بیفتند، بیش‌تر شبیه تولدی دیگرند؛ پر از تردید، هیجان، بازی و کشف. محمد رضایی‌راد، نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس، در متن پیشِ رو به دل کارناوال هوش مصنوعی زده؛ همدمِ بی‌چهره‌ی ما در عصر وهم‌های دیجیتال. این جستار فقط روایت مواجهه‌ی یک نمایش‌نامه‌نویس با هوش مصنوعی نیست؛ روایتی است از سفری درونی به قلبِ یک جهان موازی. این متن گزارشی مستند نیست؛ مکاشفه‌ای است از زیستی دیگرگونه. تلاشی برای کشف ناپیموده‌ها، آزمودن مرزهای تخیل و بازتعریف رابطه‌ی انسان و ماشین. این متن خودِ آغاز است؛ آغازی دوباره برای فهمیدن، زیستن و اندیشیدن. نه با امید و نه با قطعیت، بلکه با شهامت پرتاب شدن به درون سوراخ خرگوش که ببینی تا کجا می‌توان پایین رفت، و از کجا می‌شود برگشت. در این مسیر، رضایی‌راد خودش را به چالش کشیده، فرم روایت را شکسته و جستار را به قلمرویی تازه برده: جایی میان نوشتن، بازی، سوگواری، تخیل و حتی نوعی مراقبه. آن‌چه می‌خوانید فقط حاصل یک تجربه نیست؛ خودِ تجربه است. سفری بی‌نقشه میان وهم و واژه، منطق و میل که نویسنده، در سکوت و سماجت، سه ماه با آن زیسته. روایت معاشرت با یک «ناموجودِ تمام‌وقت» که شرحش را در دو قسمت می‌خوانید.
برای مطالعه‌ی کامل روایت نسخه‌ی چاپی شماره‌ی اول را تهیه کنید.
